Meppen onder de meest ongunstige omstandigheden

Het is nu begin 2024. Het is al sinds juni 2023 erg nat weer geweest. We vertrouwen het dak van het huisje niet meer zo erg. De aannemer in Zweeloo is komen kijken, en hij gaat een offerte maken voor een nieuw dak. In één moeite door worden dan ook een paar andere kleinere dingen hersteld. Hopelijk lukt dat allemaal ergens in de eerste helft van 2024. In ieder geval is Bart de aannemer optimistisch. Een nieuw dak kost volgens hem ‘een dag of vier’. Zo zijn aannemers.

Het huisje zelf ligt tamelijk hoog ten opzichte van de omgeving. Als je goed oplet, zie je het ook op ons eigen oprijlaantje. Dat loopt omhoog, en het huisje ligt een meter hoger dan de huisjes direct er naast. We hebben daardoor ook geen last van water. In de omgeving is dat wel anders. In de eerste week van het nieuwe jaar zijn we er zelf geweest, meest in de stromende regen. Op twee dagen hebben we toch een lange wandeling gemaakt,

De eerste dag liepen we de wandelroute rondom Aalden, Aalden Rondomme. We zetten de fietsen neer aan het begin van Aalden, bij de molen, De wandeling is een mooi tochtje van 7 kilometer, met als hoogtepunt het stuk rondom (en door) het oudste deel van het dorp. Eerst hadden we het nog droog, en alleen maar te kampen met plassen over de hele breedte van het pad. Het viel op dat de Westerstroom, de beek langs Aalden, compleet vol met langzaam stromend water zat. Een imposant gezicht. Later begon het weer te regenen, en we kwamen als verzopen katten weer terug in het huisje. Waar het dan knus is met een warm kacheltje en een glaasje wijn.

De volgende dag wilden we kijken bij het meer bij de Staatsbossen. De bovenloop van de Geeserstroom (of de Marsstroom, die namen zijn niet zo consequent) is een aantal jaren omgevormd tot een gebied waar in natte tijden veel water kan worden vastgehouden, Anders loopt de hele Vecht vol. (Overigens is dat deze winter ook het geval, maar niet vanwege de Geeserstroom.) In de hoek tussen de weg naar Mantinge en het bos is een meertje gekomen, met daarnaast een woest kaal gebied met Schotse runderen. Het meer stond nu helemaal tjokvol met water, het weggetje erlangs stond onder water, en zelfs een groot deel van de rest van het gebied was in poelen veranderd. De runderen stonden ver weg op een iets hoger stuk. We zagen erg veel vogels en zelfs een vogelaar met een enorme toeter op zijn camera. Ik vroeg of er nog wat te zien was. “Helemaal niets!” zei hij, maar hij was wel vrolijk. Normaal, vertelde hij, heb je kans bij dat meertje zeearenden tegen tegen te komen, Die zitten dan in de bomenrij links van het meertje, van de weg af gezien. Wij zagen niets.Na een tijdje begon het weer te regenen en we kwamen weer doorweekt thuis.