Voorjaarsrapportage

Belangrijkste nieuws: dit zomerseizoen laten we het huisje aan de buitenkant schilderen. Het resultaat zal zonder twijfel fantastisch zijn: het bruin een tintje meer naar zwart toe, het wit van de kozijnen doorgetrokken naar de dorpels die inconsequent ook bruin zijn, en de deuren allemaal donkerrood. De afspraken zijn gemaakt, het materiaal is ingekocht, het werk kan beginnen.

Voor de rest rukken gras, mos en varens op, en in mindere mate de salomonszegel en de lelietjes-van-dalen (de laatste omdat mijn vader die heeft geïntroduceerd). Voor zover dat ten koste gaat van onbegroeide stukken dorre eikenbladeren kun je er vrede mee hebben. Het klimaat houd je niet tegen op een kwart hectare. Om de heideplantjes tegemoet te komen, heb ik achteraan (waar inderdaad alleen een dikke laag bladeren lig) een stuk vrijgemaakt en daar een eerste plantje naartoe overgebracht. Nu maar hopen dat het enorm gaat woekeren.

Voorts heb ik met pijn in het hart drie jeneverbessen omgezaagd. Het waren op zichzelf nog prachtige, sterke struiken, maar toen er een paar jaar geleden een halve meter sneeuw op was gevallen, waren ze naar een horizontale hangende positie gezakt. Funest voor de doorloop en het uitzicht. De stammen stonden onder zo'n grote spanning, dat al bij het eerste begin van zagen de vezels met luid gekraak begonnen af te knappen. Bij een vierde, veel minder scheef maar maar meer kwijnend exemplaar heb ik de stam iets boven het eerste levende zijtakje afgezaagd in de hoop dat alle levenskracht nu in nieuw te vormen loten zal worden geconcentreerd. Maar ik houd het er voorlopig op dat deze jeneverbes, een stugge, achterdochtige plant, daar niet in zal trappen en rustig voort zal kwijnen.

Tenslotte is nu duidelijk dat het inderdaad heikikkers zijn, die op het terrein leven. Geen erg zeldzame soort, maar toch op de rode lijst. Olga had er één gevangen en wie haar kent zal weten dat dat bijzonder is.