Ons huisje is geverfd. Er is een aantal maanden aan gewerkt, maar nu zit het dan toch dik in de smurrie. Het is er behoorlijk van opgeknapt. Het gewone hout is een paar tinten donkerder bruin dan het was, ongeveer de kleur van de teer die er in de jaren '60 op heeft gezeten. De kozijnen zijn wit, en een paar inconsequente dingen (balken die deels bij een kozijn hoorden werden verderop bruin) zijn nu verbeterd. Alle deuren hebben weer dezelfde kleur - in de loop van de jaren waren er verschillende kleuren groen in geslopen en waren er ook twee blank gelakte deuren gekomen. Alles is nu donkerrood.
Kijk maar eens op het plaatje (komt later).
Eind augustus, aan het eind van de zomervakantie, zijn we er een lang weekend geweest. Het is erg plezierig als aan zomerdagen geen einde lijkt te komen, maar waarom is dat eigenlijk zo? Het is een gevoel dat ik soms heb in Meppen. Op 23 augustus was het zo'n dag. Het is op die dagen prachtig weer, niet te warm en niet te koud, met zon maar er mogen ook wolken langsdrijven. Er is op die dagen geen onderscheid tussen het huisje zelf (waar je niet in hoeft te zijn behalve voor de koelkast en de WC), het bos en de akkers en de dorpen. Alles in een straal van 7 kilometer hoort bij je tuin, zou je kunnen zeggen. Als ik met A. van 5 haar eerste fietstochtje maak, gaat het door het dorp maar eigenlijk zijn we niet weg.
Op deze bewuste augustusdag gingen we om een uur of 3 pas naar de beeldentuin in Gees ('Beelden in Gees' heet dat officieel). Dat is vlakbij, en we waren er nog nooit geweest. We hebben niet zo veel met beelden, althans ik niet. Toch was het uitstapje een onvervreemdbaar onderdeel van zo'n zomerdag. Het is een soort supergalerie, vrijwel zonder eigen collectie en met alle kunstwerken te koop. Door de ruime opzet (de tuin is bijzonder doordacht en museaal aangelegd en het gras is perfect kortgeknipt, en aan de overkant van de afscheidende greppel zie je alleen de lucht, en aardappelvelden tot aan de boerderijen van Gees in de verte), en dus ook de ruimte die elk kunstwerk voor zichzelf kan opeisen, ga je automatisch rustig en aandachtig kijken. Dan is Henk Slomp niet meer een naam uit Meppel, maar een kunstenaar met een oeuvre. Je kon er ook courgettes kopen voor 50 cent, maar dat was een miskoop: in Meppen zelf kostten ze maar de helft.
Na de beeldentuin hebben we ook nog ijs gegeten bij de ijssalon in Gees (een bijna Frans of Zuid-Duits aandoend terras achter de boerderij), en die avond aten we de courgette en nog wat andere dingen die we langs de weg hadden gekocht (te laat voor de winkel geweest de vorige dag). Mooie dag.
Yde
Geen opmerkingen:
Een reactie posten