Vorig jaar werd op een deel van de Molenes (de es tussen Meppen en Aalden, waar je overheen fietst als je naar de winkel moet) ineens een nieuw gewas geteeld: lelies. Er stond een grote bevloeiingsinstallatie en de lelies stonden keurig in rijtjes opgesteld om te groeien. Het land was kennelijk gehuurd door een lelieteler van elders. In mijn post hieronder heb ik al verteld wat P. over die praktijken vertelde, maar toen ging het vooral over boeren die extra grond huurden vanwege de mestquota. Dit is anders: de boer die de grond verhuurt aan een andere boer om er een gewas op te verbouwen. Misschien, bedenk ik me nu, zitten die boeren met hun mestquota daar nog tussen: die hebben dan de grond en kunnen hun koeien verantwoorden, maar ze verdienen de huurprijs nog weer terug door de grond door te verhuren aan die lelietelers. Ik zal P. daar nog over raadplegen.Alles goed en wel, en lelies zijn mooie bloemen, maar de lelieteelt is berucht vanwege de bestrijdingsmiddelen. Casper Jansen heeft daarover niet al te fraaie dingen geschreven in zijn dagelijkse verslag van zijn looptocht door het land, in de Volkskrant in 2017-2018. Een paar jaar lelieteelt en de grond is uitgeput, de lelieteler gaat naar het volgende stuk grond en de omwonenden blijven achter in, plat gezegd, een giftige stofwolk. Zo verschrikkelijk ziet het er op de Molenes nog niet uit, maar geef mij maar suikerbieten en aardappelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten